In een boekje over Wabi Sabi van Leonard Koren vond ik de volgende prikkelde vraag:

Hoe voelen we ons over wat we weten?

De tekst eronder staat stil bij een van de principes van Wabi-Sabi: de acceptatie van het onvermijdelijke. Wij kennen dit in het westen als amor fati, ofwel, de liefde voor het lot.

In zijn uitleg staat Koren stil bij de aanvaarding van onze sterfelijkheid. Een gegeven dat we delen met alle dingen: de tijdelijkheid en vergankelijkheid van alles. Wanneer we dit tot ons door laten dringen kan het een gevoel van existentiële eenzaamheid oproepen en ’tender sadness’. Een teder verdriet… En misschien een bitterzoete geborgenheid. Want in dat lot zijn we met alles verbonden…