De tijd neemt een loopje met met degene

die niet weet mee te lopen.

Een lichtvoetig aforisme, dat ik vond als toegift in het boek Leven is een kunst van Paul van Tongeren. Compact en sprankelend.

De tijd stroomt en gaat, een oerfenomeen van de werkelijkheid. Onze omgang ermee is bepalend voor wie of wat we zijn. We kunnen er op allerlei manieren onder gebukt gaan. Tegelijk is het als zuurstof; een voorwaarde voor ons bestaan. Soms zou ik willen dat de tijd even stil stond. Om even om adem te komen, even mijn oriëntatie te vinden. Ik denk dat er ergens een overzicht mogelijk is, en dat ik op basis van dat overzicht weet wat ik moet doen. Het is een verlangen naar perfectie. En ik realiseer me… een tragisch verlangen, een illusie.

We zijn stromende wezens; altijd in beweging. De kunst van het leven bestaat uit meebewegen, maar tegelijk niet verzuipen in de stroom. Soms voelt de tijd als een woeste rivier; samengeperst in de structuren van werk, studie en huishouden met elk hun eigen ritme, impulsen, stuwingen en tempi. In de luwte van het weekend en de zondagavond komen sommige stromen tot rust. Is er even een ruimte om op adem te komen.

Zoals de stralende hemel van vandaag die, door de afwezigheid van wind en wolken, de ruimte biedt aan een voorjaarszucht. In- en uitademen, en in die beweging nieuwe krachten op te doen.