Gedicht…

Ditmaal een gedicht van Abel Herzberg dat zo mooi zo iets onzegbaars verwoordt.
Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt men en schendt
Het alomvattende, dat men niet kent, 
Dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed, 
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet, 
Dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt, 
Maar als ik zoek en luister, dan vindt ik het niet. 
 
Een troost blijft:
 
Er is in ieder woord een woord, 
Dat tot het onuitspreekbare behoort; 
Er is in ieder deel een deel, 
Van het ondeelbare geheel, 
Gelijk in elke kus, hoe kort, 
Het hele leven meegegeven wordt.
Dit artikel is geplaatst in Uncategorized. Bookmark hier de permalink.

Op dit artikel kan niet (meer) gereageerd worden.