December is begonnen. Donkere dagen die zich al weken aankondigen, sluiten zich nu dagen aaneen. Op werkdagen is het soms alsof er geen dag is geweest. Met grijze dagen als vandaag is de zon er slechts in onze herinnering…
Een tijd van inkeer, waarbij eigenlijk een ander leefritme gepast zou zijn… kalmer, stiller, geduldiger, meer vertraagd om die paar spranken van licht en leven te kunnen koesteren. Te vaak gaan we er weer gehaast aan voorbij. Wanneer we rennen in plaats van ons kalm over te geven aan het ritme van een wandeling.
De taoisten zijn natuurlijk degenen de dynamiek van het leven met de natuur als geen ander weten te beoefenen. En ook op poëtische wijze onder woorden weten te brengen. Luister maar naar dit vers uit de Nei-Ye:
Voor de hemel is het heersende beginsel: zich aan te sluitenVoor de aarde is het heersende beginsel: gelijk te zijnVoor mensen is het heersende beginsel: kalm te zijnVoorjaar, herfst, winter en zomer zijn de seizoenen van de hemelBergen, heuvels, rivieren en valleien zijn de hulpbronnen van de aardeGenot en woede, accepteren en afwijzen zijn de neigingen van mensenDaarom… de Wijze:draait mee met de seizoenen, maar verandert zichzelf niet,beweegt mee met de dingen, maar verruilt niet zijn plaats met hen.
Begrijpen met je hoofd kun je deze zinnen nauwelijks. Ze duiden eerder op poëtische wijze iets aan over hoe onze aandacht gericht zou kunnen zijn. Een innerlijk voelen en wortelen temidden van de eindeloze dynamiek van het leven. Misschien zijn het woorden om te proeven… Zoals de betekenis van een gedicht zich ook pas geleidelijk onthult voor diegene geduldig blijft herlezen. Voorzichtig tastend; de woorden proevend tot ze langzaam hun smaak onthullen. En zo ons tot beoefening van het leven verleiden…
Ik zal de komende weken naar goed taoïstisch gebruik wat meer inkeren en trachten te verstillen. Daarom bouw ik een korte stilte in van meditatiemails tot het einde van het jaar. Zo kan ik ook wat doelloos zwerven op mijn zondagavonden… 🙂